Two people in one body (taeny)

Intro

ฉัน คิม แทยอน  ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรที่ร่างกายของฉัน มันสามารถเปลี่ยนไปได้อย่างเหนือธรรมชาติ ยังไงน่ะเหรอ ก็มันเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นผู้ชายได้น่ะสิ มันจะเกิดขึ้นตอนไหนก็ได้โดยที่ฉันไม่สามารถกำหนดมันได้

โอ เซฮุน คืออีกชื่อหนึ่งที่ฉันใช้เมื่อกลายร่างเป็นผู้ชาย พูดง่ายๆก็คือ ฉันหรือเซฮุนก็คือคนๆเดียวกัน  

5 เดือนก่อนหน้านี้

ณ มหาวิทยาลัย xxx

เด็กสาวอายุ 18 กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ในห้องสมุด หลังจากที่หมดคาบเรียนแล้ว

“อ่า  อ่านจบแล้ว หาเล่มใหม่อ่านดีกว่า”  เธอลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งอยู่นำหนังสือไปเก็บที่เดิมและเดินหาเล่มใหม่ที่จะมาอ่าน  ขณะที่สายตากำลังกวาดมองตามชั้นหนังสืออยู่นั้นก็มีเสียงของหญิงสาวอีกราวๆ สามสี่คนที่นั่งจับกลุ่มคุยกันตามประสา และหัวข้อเรื่องก็คงไม่พ้นเรื่องของเธอ คิม แทยอน เด็กประหลาด ชอบเก็บตัวและไม่มีเพื่อนเลยสักคน พอหมดคาบเรียนก็เอาแต่มาหมกตัวอยู่ในห้องสมุดของวิทลัย

“นี่แก ดูยัยแทยอนสิ น่าสงสารเนอะ ชวนมานั่งด้วยดีมั้ยฉันล่ะสงสาร”

“โอ้ยแก ไม่เห็นหรอมันก็อยู่กับเพื่อนมันนั่นไง”

“ไหน ฉันก็เห็นมันอยู่คนเดียว มันมีใครคบด้วยหรอ ฮ่าๆ”

“ก็หนังสือพวกนั้นไง เพื่อนมันอ่ะ ดูดิๆ ถ้าจะสนิทกันเนอะ เห็นมาหาทุกวัน”

แทยอนยังคงกวาดตาไล่หาหนังสือต่อไปโดยที่ไม่สนใจเสียงของหญิงสาวเหล่านั้น

“อ่ะ อ่านเล่มนี้ละกัน” พอได้หนังสือที่ต้องการแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิม

“แกดูมันสิทำเป็นเมินที่พวกเราพูด”

“ช่างมันเถอะน่าแก กลับกันเถอะจะมืดและ”   แล้วฆญิงสาวเหล่านั้นก็ออกจากห้องสมุดไป และคนอื่นอีกหลายคนก็เริ่มทยอนกันออกไปจนเหลืออยู่แค่แทยอน และ ผู้ดูแลห้องสมุด

“นี่ แทยอนยังไม่กลับเหมือนเดิมสินะ”

“ค่ะ คุณยุนอา”

“งั้นฉันไปละนะ ฝากปิดห้องสมุดด้วยล่ะ”

“ค่ะ”

ถือเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่จะเหลือแทยอนแค่คนเดียวในห้องสมุด มันเป็นแบบนี้มาตลอด ชีวิตประจำวันของคิมแทยอน ผู้มาเข้าเรียนแล้วพอหมดคาบก็มานั่งอยู่ในห้องสมุดจนมืดค่ำและกับเป็นคนสุดท้าย

“จบไปอีกเล่มแล้วสิ ยังไม่อยากกลับเลย” เธอลุกขึ้นนำหนังสิอไปวางคืนที่เดินก่อนจะไล่หาอีกเล่มเพื่อมาอ่านต่อ

พวกคุณคงจะว่าฉันแปลกใช่มั้ยล่ะ อ่าแต่ฉันว่าสิ่งที่ฉันทำมันก็ไม่แปลกเท่าไรนี่หน่า ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันชอบเท่านั้นเอง ถามว่าฉันกลับบ้านดึกดื่นพ่อกับแม่ไม่ว่าหรอ จะว่าได้ไงล่ะ ก็พวกท่านเสียหมดแล้วนี่หน่า ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนฉันอายุ 14ตอนนี้ฉันอยู่ตัวคนเดียว พวกคุณคงจะสงสัยกันอีกล่ะสิว่าฉันอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ได้ยังไงและเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆล่ะ  คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันจัดได้ว่าเป็นมหาเศรษฐีเลยล่ะฉันเลยอยู่ได้อย่างสบายๆเลย เอ๊ะ แต่จะว่าอยู่คนเดียวก็ไม่ถูกสินะ ก็ยังมีคนใช้กับบอดี้การ์ดอีกตั้งหลายคนนี่หน่า  แต่เอาเป็นว่ารีบกลับบ้านไปฉันก็เบื่อ นั่งอ่านหนังสือในนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ พวกคุณอาจจะคิดว่ามันไม่น่าเบื่อกว่าเดิมหรอ สำหรับฉันแล้ว คนที่มนุษย์สัมพันธ์ติดลบอย่างฉันแล้ว มันเป็นสิ่งเดียวที่เข้าใจฉันแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ

“นี่หนังสืออะไรเนี่ยลายแปลกจัง ไม่มีชื่อเรื่องด้วย” ฉันหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาเปิดดูอย่างสนใจ

“อ่าว ไม่เห็นมีอะไรเลยสักหน้า” ฉันพลิกไปจนถึงหน้าสุดท้าย ก็มีหนังสือปรากฏอยู่ ฉันค่อยๆเปล่งเสียงอ่านออกมา ดูเหมือนมันจะเป็นคาถาอะไรสักอย่าง

“อัม มา ซู เว ซา กา รา โช”

พออ่านจบตัวหนังสือก็จางหายไป นี่มันอ่ะไรกัน ตาฝาดหรอ ไม่สิ ตัวหนังสือมันกลับมาแล้วแต่ไม่ใช่คำเดิม

“ขอให้สนุกกับคำสาปที่เจ้าต้องเผชิญ รักแท้เท่านั้นจะแก้คำสาปให้เจ้าได้” แล้วหนังสือเล่มนั้นก็หายไปในทันที

“อะไรเนี่ย มายากลหรอ เฮ้อ กลับบ้านดีกว่า”

เช้าของวันถัดมา

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียเล็น้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ และทันทีที่ฉันส่องกระจก เงาในกระจกมัน ไม่ใช่ร่างของฉัน

“นี่มันอะไรกัน”

เรื่องราวของฉันมันก็คงเริ่มจากตรงนี้ล่ะมั้ง